က်င့္ဝတ္ဆိုင္ရာ တရားမွ်တမႈ (၁)

က်င့္ဝတ္ဆိုင္ရာ တရားမွ်တမႈ (၁)

-သန္းစိုးႏိုင္-

          ၂ဝဝ၁ ခု ဇြန္လအတြင္းက အရာရွိငယ္ မားကပ္စ္ႏွင့္ အဖြဲ႕ဝင္ (၃) ဦး ပါဝင္သည့္ အေမရိကန္ Navy Seals အထူး ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႔ငယ္တစ္ဖြဲ႔သည္ ပါကစၥတန္နယ္စပ္အနီး ရွိ အာဖဂန္ႏိုင္ငံထဲတြင္ လွ်ဳိ႕ဝွက္ေထာက္လွမ္းေရးမစ္ရွင္တစ္ခုအျဖစ္ လႈပ္ရွားေနၾက၏။ ယင္းတို႔၏ အဓိကတာဝန္မွာ အိုစမာ ဘင္လာဒင္၏ အနီးကပ္ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးျဖစ္သည့္ တာလီဘန္ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦး ပုန္းေအာင္းေနထိုင္ရာစခန္းကို ရွာေဖြေထာက္လွမ္းရန္ ျဖစ္သည္။ ေထာက္လွမ္းေရးသတင္းမ်ားအရ အဆိုပါ တာလီဘန္ေခါင္းေဆာင္သည္ ေတာတန္းမ်ားအၾကားရွိ ရြာပုန္းတစ္ခုတြင္ လက္နက္ကိုင္အင္အား ၁၅ဝ ခန္႔ႏွင့္အတူ ေနထိုင္လ်က္ရွိသည္။ သို႔ျဖင့္ မားကပ္စ္တို႔အဖြဲ႕သည္ အဆိုပါရြာပုန္းကို စီးမိုးျမင္သာႏိုင္မည့္ ေတာင္ေၾကာေပၚသို႔ တက္လာခဲ့ၾကသည္။

          ေတာင္ေၾကာေပၚတြင္ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ဖြဲ႕ ေနရာယူၿပီးခ်ိန္မွာပင္ ေကာင္ေရတစ္ရာေက်ာ္ခန္႔ရွိသည့္ ဆိတ္အုပ္တစ္အုပ္ကို ေမာင္းလာသည့္ ဆိတ္ေက်ာင္းသား သံုးဦးႏွင့္ ပက္ပင္းတိုးမိၾကေတာ့သည္။ ဆိတ္ေက်ာင္းသမားမ်ားမွာ လက္နက္တစ္စံုတစ္ရာ ကိုင္ေဆာင္ထားျခင္းမရွိသည့္ သာမန္အာဖဂန္အရပ္သားမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ သို႔တိုင္ ပံုမွန္လွည့္လည္ ဆိတ္ေက်ာင္းသြားမည့္ လူမ်ားေလာ (သို႔) တာလီဘန္မ်ားထံ ေျပး၍ သတင္းေပးမည့္သူမ်ားေလာ မခြဲျခားႏိုင္ေပ။ ယင္းတို႔ကို ဖမ္းခ်ဳပ္ခ်ည္ေႏွာင္စရာလည္း ဘာပစၥည္းကိရိယာမွ် မပါခဲ့ၾကေခ်။ ထိုအခါ ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႕အေနျဖင့္ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္စရာဆို၍ ႏွစ္ခ်က္သာရွိေတာ့သည္။ ဆိတ္ေက်ာင္းသမားမ်ား အားလံုးကို သတ္ပစ္လိုက္မည္ေလာ (သို႔) လံုးဝအၿပီးတိုင္ လႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့မည္ေလာ။

          ထိုအခါ လွ်ဳိ႕ဝွက္ေထာက္လွမ္းေရး အဖြဲ႕ဝင္မ်ားအၾကားတြင္ သဘာဝက်စြာ အျငင္းပြားစရာ ျဖစ္လာေတာ့သည္။ အဖြဲ႕ဝင္တစ္ဦးက 'ယခုအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အသက္ရွင္ရပ္တည္ေရးအတြက္ လုပ္သင့္တာမွန္သမွ် အားလံုးလုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိတယ္။ စစ္ဘက္ေရးရာ အျမင္အရ ေျပာရရင္ ရွင္းပါတယ္။ သူတုိ႔ကို လႊတ္ေပးလိုက္လို႔မရဘူး။ အကုန္လံုး သတ္ပစ္လိုက္ဖို႔ပဲရွိတယ္' ဟူ၍ သူ႔သေဘာထားကို ရွင္းလင္းျပတ္သားစြာ ေျပာၾကားခဲ့၏။ က်န္အဖြဲ႕ဝင္ႏွစ္ဦးကမူ သူတို႔သေဘာထားကို ေဖာ္ျပလိုေသာဆႏၵ မရွိၾက။ အထက္အရာရွိ ဆံုးျဖတ္သည့္အတိုင္း နာခံလိုေသာ သေဘာထားသာ ရွိၾက၏။ အရာရွိျဖစ္သူ မားကပ္စ္၏ ဆႏၵကလည္း ရွင္းပစ္လိုက္မွျဖစ္မည္ ဆိုေသာအျမင္ ရွိ၏။ သို႔ေသာ္ ဘာသာေရးအစြဲအလမ္းႀကီးသူ မားကပ္စ္အေနျဖင့္ လက္နက္မဲ့အရပ္သားမ်ားကို သတ္ပစ္လိုေသာဆႏၵက နည္းနည္းမွ်မရွိလွ။ သို႔ျဖင့္ လက္နက္မဲ့အရပ္သား ဆိတ္ေက်ာင္းသမားသံုးဦးကို လႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့သည္။ သို႔တိုင္ နာရီပိုင္းအတြင္းမွာပင္ သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ လံုးဝမွားသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း မားကပ္စ္ကိုယ္တိုင္ ေကာင္းစြာ သိရွိနားလည္ခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏ အမွားမွာ လံုးဝျပင္ဆင္ခြင့္မရေအာင္ ေနာက္က်သြားခဲ့ရေလၿပီ။

          မားကပ္စ္တို႔လွ်ဳိ႕ဝွက္ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႕ဝင္ ေလးဦးကို AK 47 ႏွင့္ ဒံုးက်ည္လက္နက္မ်ဳိးစံု တပ္ဆင္ထားသည့္ တာလီဘန္တပ္ဖြဲ႕ဝင္ အင္အားတစ္ရာနီးပါးခန္႔တို႔က ဝိုင္းဝန္းပစ္ခတ္ တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾက၏။ ျပင္းထန္သည့္ တိုက္ပြဲျဖစ္စဥ္၏ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ မားကပ္စ္၏ ရဲေဘာ္သံုးဦးစလံုး က်ဆံုးသြားခဲ့ရသည္။ မားကပ္စ္က ဆက္သြယ္ေရးစက္ႏွင့္ အကူအညီေတာင္းသျဖင့္ ကူညီရန္ေရာက္ရွိလာသည့္ ရဟတ္ယာဥ္တစ္စီးသည္ ဒံုးက်ည္ထိမွန္ ပ်က္စီးသြားခဲ့ရသည္။ အဆိုပါ ရဟတ္ယာဥ္ပ်က္စီးမႈႏွင့္အတူ လိုက္ပါလာသည့္ Navy Seals အထူးတပ္ဖြဲ႕ဝင္ (၁၆) ဦးလည္း က်ဆံုးသြားခဲ့ရသည္။ မားကပ္စ္ကိုုယ္တိုင္မွာလည္း ဒဏ္ရာျပင္းထန္သျဖင့္ ေတာင္ေပၚမွေအာက္သို႔ လွိမ့္ခ်လိုက္ရသည္။ ထိုမွ ၇ မိုင္ခန္႔ေဝးသည့္ ပက္ရွ္ထြန္ရြာသို႔ ေလးဘက္ေထာက္ အေရာက္သြားၿပီး ပုန္းေအာင္းေနခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ မားကပ္စ္သည္ သူ၏ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ စာအုပ္တစ္အုပ္ ေရးခဲ့ရာ၌

          'ဒါဟာ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝတေလွ်ာက္လံုးမွာ အ႐ူးသြပ္ဆံုး၊ အမိုက္မဲဆံုး၊ အဆိုးဝါးဆံုး ခ်မွတ္မိတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ရပ္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္မ်ား ျဖစ္ေနသလား မသိပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္က ကြၽန္ေတာ့္ရဲေဘာ္ေတြကို ေသဒဏ္ခ်မွတ္ရာမွာ လက္မွတ္ထိုး ေပးလိုက္မိတာပါပဲ။ ဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တာ ကြၽန္ေတာ္ပါ။ ဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္အမွားဟာ သူတို႔ေတြ ကြၽန္ေတာ့္ကို တကၠဆက္အေရွ႕ပိုင္းသုႆာန္မွာ ဂူသြင္းသၿဂဳႋဟ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္အထိ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္အတူ ရွိေနေတာ့မွာပါ'

          ဟူ၍ ေနာင္တႀကီးစြာျဖင့္ ေဖာ္ျပခဲ့ပါသည္။

          မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဤျဖစ္ရပ္၏ အေျခခံျပႆနာမွာ သာမန္မွားျခင္း မွန္ျခင္း ကိစၥသက္သက္မွ်သာ မဟုတ္ပါ။ က်င့္ဝတ္အျမင္ႏွင့္ ယွဥ္တြဲသံုးသပ္ရမည့္ အမွားအမွန္ျပႆနာ ျဖစ္သည္။ က်င့္ဝတ္သေဘာအရ ေျပာၾကမည္ဆိုလွ်င္ သာမန္လက္နက္မဲ့အရပ္သားမ်ားကို လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕မွ သတ္ျဖတ္ျခင္းသည္ အလြန္ႀကီးမားသည့္ က်င့္ဝတ္ဆိုင္ရာ အမွားႀကီးတစ္ရပ္ ျဖစ္သည္။ သို႔တိုင္ သာမန္အရပ္သားမဟုတ္ဘဲ သူလွ်ဳိဒလံ၊ ရန္သူ႔ဘက္ေတာ္သားမ်ား အမွန္ပင္ ျဖစ္ေနျပန္လွ်င္လည္း စစ္ေရးပဋိပကၡ ျပင္းထန္ေနခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ အေရးယူသတ္ျဖတ္ျခင္းမွာ ႏိႈင္းယွဥ္မႈအရ မွန္သည္ဟု ဆိုရမည္သို႔ ရွိေနျပန္၏။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ အမွားအမွန္ျပႆနာကို က်င့္ဝတ္ျပႆနာ႐ႈေထာင့္တစ္ခုတည္းမွၾကည့္လွ်င္ အဆံုးအျဖတ္ေပးရန္ခက္သည့္ မေသခ်ာ မေရရာမႈမ်ား ရွိေနႏိုင္ေၾကာင္း သတိျပဳအပ္ေပသည္။ ထို႔ျပင္ က်င့္ဝတ္ျပႆနာ၏ အျခား အေရးပါသည့္ မ်က္ႏွာစာတစ္ရပ္မွာ တရားမွ်တမႈပင္ ျဖစ္သည္။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ လက္နက္မဲ့ သာမန္အရပ္သားမ်ားကို လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕က လက္နက္ျဖင့္ တိုက္ခိုက္သတ္ျဖတ္မႈသည္ အလြန္ဆိုးဝါးယုတ္ညံ့သည့္ တရားမွ်တျခင္း ကင္းမဲ့မႈတစ္ရပ္ ျဖစ္သည္။ သို႔တိုင္ ရန္ဘက္စစ္တပ္ခ်င္း အျပန္အလွန္ လက္နက္ကိုင္တိုက္ခိုက္ၾကျခင္းမွာမူ သာမန္အားျဖင့္ တရားမွ်တသည့္ ေျဖရွင္းနည္းဟု ဆိုရေပမည္။ ၿခံဳေျပာရလွ်င္ က်င့္ဝတ္ျပႆနာ၏ အေျခခံစံထားခ်က္တစ္ရပ္မွာ တရားမွ်တမႈရွိျခင္း မရွိျခင္း ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ က်င့္ဝတ္ဆိုင္ရာ အမွား အမွန္ကို စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ရာတြင္ တရားမွ်တမႈ ျပႆနာကို လည္း ထည့္သြင္းစဥ္းစားရန္ မလြဲမေသြ လိုအပ္ပါလိမ့္မည္။

တရားမွ်တမႈ၏ အမွားအမွန္

         

ေယဘုယ်အားျဖင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီး ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံမ်ားတြင္ က်င့္ဝတ္ဆိုင္ရာ တရားမွ်တမႈ ရွိျခင္း မရွိျခင္း ျပႆနာမ်ား၏ အမွားအမွန္ကိစၥမ်ား၌ မ်ားေသာအားျဖင့္ အျမင္မတူၾကသည္ မ်ား၏။ အေနာက္တိုင္းႏိုင္ငံမ်ားတြင္ အခ်ဳိ႕က ကိုယ္ဝန္ဖ်က္ခ်ျခင္းကို မွန္ကန္သည္ဟု ေထာက္ခံၾက၍ အခ်ဳိ႕က မွားယြင္းသည္ဟု ကန္႔ကြက္ေနၾကေပသည္။ အခ်ဳိ႕က ဆင္းရဲသားမ်ားကို ေထာက္ပံ့ကူညီႏိုင္ရန္ ခ်မ္းသာသူမ်ားအား အခြန္ေကာက္ခံရန္ အားေပးခဲ့ၾကၿပီး၊ အခ်ဳိ႕ကမူ ယင္းတို႔၏ အရည္အခ်င္းႏွင့္ ႀကိဳးပမ္းမႈတို႔ေၾကာင့္ ရရွိလာၾကသည့္ အက်ဳိးအျမတ္ေပၚတြင္ အခြန္ေကာက္ခံရန္မလိုဟု ယူဆၾက၏။ အခ်ဳိ႕ပုဂၢိဳလ္မ်ားက အၾကမ္းဖက္သမားအျဖစ္ သံသယရွိသူမ်ားအား ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ျခင္းကို ကန္႔ကြက္ေျပာဆိုေနၾကစဥ္ အခ်ဳိ႕က အၾကမ္းဖက္သမား ႏွိမ္နင္းေရးတြင္ ဤသည္မွာ အေကာင္းဆံုးႏွင့္ ေနာက္ဆံုးနည္းလမ္း ျဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္ေနၾက၏။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၏ အခ်ဳိ႕ေသာ ျပည္နယ္မ်ားတြင္ အၾကမ္းဖက္သမားမ်ားကို ေသဒဏ္ေပးသည့္စနစ္ က်င့္သံုး၍ အခ်ဳိ႕ျပည္နယ္မ်ားကမူ ရာသက္ပန္ ေထာင္ဒဏ္ေပးသည့္စနစ္ က်င့္သံုးၾက၏။ ဆိုရလွ်င္ အျမင္ကြဲျပားျခားနားမႈမ်ား အမွန္ပင္ရွိေနခဲ့ၾကသည္။

         

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ တရားမွ်တမႈ၏ အမွားအမွန္ဆိုင္ရာ လြတ္လပ္စြာ ေဆြးေႏြးျငင္းခံုမႈမ်ားေၾကာင့္ လူအခ်ဳိ႕ ေရြးေကာက္ပြဲအႏိုင္ရၿပီး အခ်ဳိ႕႐ံႈးနိမ့္ၾကရ၏။ ပုဂၢိဳလ္အခ်ဳိ႕ သမၼတျဖစ္လာၿပီး အခ်ဳိ႕ရာထူးလက္လြတ္ခဲ့ၾက၏။ ယင္းသို႔ က်င့္ဝတ္ဆိုင္ရာ ျငင္းခံုပြဲမ်ား လူထုထဲတြင္ လြတ္လပ္စြာ က်င္းပႏိုင္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ က်င့္ဝတ္ဆိုင္ရာ အမွားအမွန္ ျပႆနာမ်ားကို ရွင္းလင္းျပတ္သားစြာ ဆံုးျဖတ္ေျဖရွင္းႏိုင္သည္ကား မဟုတ္ေပ။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ျဖင့္ အမ်ားစု အနည္းစု ျပႆနာမ်ားကိုကား အဆံုးအျဖတ္ေပးႏိုင္စြမ္း ရွိမည္မဟုတ္ေပ။ ရံဖန္ရံခါတြင္ အမွန္တရားသည္ လူနည္းစုဘက္တြင္ ရွိေနတတ္ေပသည္။ ထို႔ျပင္ မိမိတို႔၏ က်င့္ဝတ္ဆိုင္ရာ အျမင္မ်ားသည္ ျပဳျပင္ျဖည့္ဆည္းရန္ မလိုေတာ့သည့္ အမွန္တရားမ်ားပင္ျဖစ္သည္ ဆိုသည့္ တရားေသ အစြဲအလမ္းမ်ားကို ဆုပ္ကိုင္ထားျခင္းသည္ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း ေခတ္သစ္ဆီသို႔ ခ်ီတက္ေနသည့္ ကမၻာႀကီး၏ အေထြေထြဦးတည္ခ်က္ႏွင့္ ဆီေလ်ာ္ကိုက္ညီျခင္း မရွိေတာ့ေပ။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ လြတ္လပ္စြာ ေဆြးေႏြး ျငင္းခံုျခင္းမ်ားက အေျပာင္းအလဲမ်ားကို လက္ခံစဥ္းစားရန္ အနိမ့္ဆံုးအားျဖင့္ တြန္းကန္အားေပးႏိုင္လိမ့္မည္။ ထိုအခါတြင္ တရားမွ်တမႈႏွင့္ မတရားမမွ်တမႈ / တန္းတူညီမွ်မႈႏွင့္ တန္းမတူမညီမွ်မႈ / တစ္ဦးခ်င္းအခြင့္အေရးႏွင့္ အမ်ားေကာင္းစားေရး စသည္တို႔ကို မည္သို႔အေၾကာင္းအက်ဳိးရွိေသာ ဆင္ျခင္တံုတရားျဖင့္ စဥ္းစားလက္ခံၾကမည္နည္း။

အပိုင္း (၂) ဆက္ပါဦးမည္ …